"Błękitna gardenia" to z jednej strony bardzo poprawny film - pokazuje jak zgubne skutki może mieć nadmierne spożywanie alkoholu oraz w pewnym stopniu rehabilituje prasę. Reporter już nie jest sępem goniącym za sensacją, ale człowiekiem który w końcu przechodzi przemianę i pragnie dociec prawdy oraz uratować miłość, a nie tylko rozsławić swoje nazwisko.

Mógłbym powiedzieć, że film jest dość przeciętny jak na Langa i noir, ale też była to robota na zlecenie, którą reżyser wykonał w 20 dni. Ciężko zatem oczekiwać fajerwerków. Przyjemnie jest popatrzeć na Anne Baxter, choć czasami wydaje się być zbyt histeryczna. Raymond Burr jest prawidłowo obleśny - swe prawdziwe zamiary dobierania się do kobiet przykrywa pozorną klasą i obyciem. Zaś Richard Conte już od pierwszych sekund na ekranie sprawia wrażenie "tego dobrego". Współlokatorki głównej bohaterki zapewnią akcent komediowy, a w tle zaśpiewa nam nie kto inny jak Nat "King" Cole.

Niby wszystko jest jak trzeba, ale "Błękitna gardenia" jest nazbyt prosta i wygładzona. Nerwowość i pogrążająca bohaterkę paranoja nie są na tyle intensywne, by udzieliły się widzowi. Nawet element zaskoczenia zdaje się być rozegrany bez jakiejś werwy, przekonania - po prostu jest i tyle. Obraz Fritza Langa to raczej film szary.