ja po 56 minutach wyciszyłam dzwiek i właczyłam sobie Nosowską.

naprawdę? a muzyka (przynajmniej w mojej wersji, nie wiem czy w tym względzie wersje różnią się między sobą) przecież dobrana idealnie i bardzo przyjemna, ekspresyjna, znakomicie komponująca się z obrazem.
co do samego filmu, oglądałem go zaraz po "Obcym" (na którym parokrotnie niemalże zasnąłem) i zainteresował mnie znacznie bardziej, już od samego początku i trzymał w ekscytacji aż do samego finiszu
nie oglądam dużo filmów niemych, bo zazwyczaj obawiam się, że będą właśnie "trudne do przebrnięcia" przez swoją anachroniczność, ale tym razem (i nie tylko) nie okazało się to prawdą

Gdzieś tam w sąsiednim wpisie ktoś narzekał, że film za długi. Tutaj znowu Nosowska, zamiast oryginalnej ścieżki z muzyką. W porządku. Można i tak. Ale wówczas z pewnością nie należy już mówić o tym, że obejrzało się TEN film. Było to co najwyżej pobieżne zapoznanie się z zagadnieniem.
Jeśli chodzi o mnie, wsiąkłem w emisję tego obrazu od pierwszych po ostatnie sekundy. Poczułem rozczarowanie kiedy ten rzekomo długi film skończył się dla mnie w tempie etiudy. Magia obcowania z czymś dogłębnie pierwotnym i zarazem pionierskim - bezwzględnie mnie pochłonęła. Muzyka idealnie skorelowana z intencjami poszczególnych scen, a więc perfekcyjnie obrazująca cały film. Co ciekawe, na co dzień słucham zupełnie innych dźwięków, a tutaj proszę bardzo. Otarłem się o zachwyt. Zachwyt spontaniczny i pozbawiony zewnętrznych, medialno-forumowych sugestii na na temat ponadczasowości tego filmu.
Nie jest łatwo obejrzeć dzisiaj film z roku 1927. Większość poważnych scen jest naznaczona przesadnie teatralnym patosem, a gra aktorska robi obecnie mocno przerysowane wrażenie. Zasiadając więc do tego filmu trzeba w sobie uruchomić swego rodzaju zdolność postrzegania go oczami ludzi tamtej epoki, co z pozoru jest niemożliwe i w 100% również nie, ale jeśli się bardzo postaramy, to w znaczącym stopniu ułatwi nam to odbiór tego monumentalnego obrazu jakim bez wątpienia jest "Metropolis". W moim odczuciu wiele późniejszych czy wręcz współczesnych produkcji science-fiction jawi się przy nim jak prozaiczny wybuch śmiechu, ale jestem daleki od krytyki konkretnych przykładów, bo nie to jest celem mojego wpisu tutaj. Nie mam też intencji wylewania dziesiątek zdań pokroju "co poeta miał na myśli", ponieważ nie ma to być recenzja, a jedynie spontanicznie wyrażone, jak najbardziej pozytywne zdanie na temat mojego odbioru filmu "Metropolis". Pozdrawiam Wszystkich, a szczególnie tych, na których obraz ten wywarł wrażenia zbliżone do opisanych przeze mnie.

TAK, dzisiaj to trochę męczy jednak film ma ciekawe uniwersalne przesłanie. To jakby rekompensuje wszelkie inne niedostatki przy uwzględnieniu roku produkcji. Fajnie też popatrzeć jak kiedyś wyglądały filmy i ile się zmieniło :)