Przyznam, że po śmierci Zygfryda (głównego bohatera pierwszej części) obawiałem się trochę o dalszy ciąg. Tymczasem wraz z jego zgonem na plan pierwszy wysuwa się Krymhilda, do tej bierna i bezbarwna (choć malowniczo wyglądająca z blond-warkoczami do kolan). Germański honor nakazuje jej pomścić śmierć ukochanego. Niestety, nie jest to proste. Nikczemnik Hagen, który podstępnie przebił włócznią Zygfryda, jest chroniony przez braci księżniczki na mocy przysięgi. Choć zdają sobie sprawę z jego winy, czują się w obowiązku bronić go aż do śmierci. Natomiast wewnętrzny imperatyw Krymhildy nakazuje jej zemstę bez względu na wszystko, nawet więzy rodzinne. Dlatego też przyjmuje swaty od jedynego władcy, którego potęga jest w stanie zmieść Nibelungów z powierzchni ziemi - Huna Atylli!

Ponoć mamy w NIBELUNGACH pochwałę starogermańskiej cnoty honoru, docenionej kilkanaście lat później przez propagandę III Rzeszy (Goebbels stawiał film Langa za wzór). Tymczasem sprawa wydaje się bardziej skomplikowana. Widziałbym tu raczej krytykę owej wierności (Treue), doprowadzającej de facto do całkowitej klęski. Nibelungowie reprezentują wzniosłe ideały, których realizacja prowadzi do masowej zbrodni i spektakularnej klęski. Istotnie, można dopatrzeć się
analogii do hitleryzmu, lecz nie takiej, jakiej życzyliby sobie Hitler i spółka.

Zazwyczaj traktuje się "Zygfryda" i "Krymhildę" jako całość, jednak są różnice między tymi częściami. W drugiej nie znajdziemy już elementów baśniowych (jak słynna walka ze smokiem, czapka niewidka, itd.). Na dobre zastąpiła je epika. Fan fantasy zapewne uronią tutaj łezkę,
lecz narzekanie byłoby po prostu grzechem w przypadku dzieła zrealizowanego z tak wielkim rozmachem. największe wrażenie robią sekwencje starcia Nibelungów z hordami Hunów, nasłanych przez Krymhildę. Mamy tu możliwość odczuć prawdziwy rycerski etos, a co za tym idzie, mentalność odmienną od naszej. Podobne wrażenie obcowania z przeszłością okazuje się niemożliwe w dzisiejszych produkcjach (nawet tych udanych, jak KRÓLESTWO NIEBIESKIE), które starają się przybliżyć uwspółcześniać bohaterów na siłę.

O ile w "Zygfrydzie" podział na dobrych i złych był wyraźny, w drugiej części wszyscy są zarówno winowajcami, jak i ofiarami. Wszyscy czynią zło, lecz inaczej nie mogą, bo właśnie tego wymaga honor. Wiedzą przy tym, że nie pozostaną bezkarni. Jeśli będzie trzeba, sami wymierzą sobie sprawiedliwość. Od tej reguły jest jeden wyjątek pod postacią Hagena Troje, mordercy Zygfryda, który w dalszym ciągu reprezentuje to, co u Germanów najgorsze (polskim widzom już z wyglądu przypomina Krzyżaka). Jak na złość, ma on najtwardszy żywot i zawodzą wszelkie nadzieje, że zginie w ferworze walki, wybawiając tym samym braci Krymhildy od śmierci. Nic z tego, tragedia musi się dopełnić.

Czy muszę dodawać, że NIBELUNGI to wielkie osiągnięcie kina? Fritz Lang dokonał tego samego dla X Muzy, co Richard Wagner dla opery. Obydwaj przyczynili się do renesansu popularności starogermańskiego eposu. Gdyby nie oni, o Nibelungach słyszeliby zapewne tylko studenci literatury niemieckiej. A tak średniowieczni herosi stali się bohaterami współczesnej kultury.